میدان خالی است

بامداد خبر:باید پذیرفت میدان خالی از نیروهای متخصص ومتعهددر دو حوزه اقتصادی وفرهنگی است. این روزها کسانی میدان داری می کنند که مصببان وضعیت موجود وتلاششان صرفا برای  کسب قدرت سیاسی است.

طعم قدرت سیاسی با اوصاف امروز در سیزده دوره ریاست جمهوری بدون پاسخگویی وشفاف سازی مناسب، میل به جریان قدرت طلبی را افزایش می‌دهد.

سوال های بدون پاسخ و انتقادهای بدون واکنش، پیشنهادات گم شده ویا تقاضا و خواهش های مکرر باعث بروز رخدادهای خشن خیابانی شده است.

اگر به حجم ورودی ومصرف مواد مخدر نگاهی گذرا داشته باشیم حکایت از افزایش تقاضا نسبت به عرضه را یادآور می شود. تعداد معتادان متجاهر آنقدر فراوان شده است که دولت با همه درآمدهایش به بهانه نبود اعتباراز پس مهار آن برنمی آید.

در سالیان گذشته روسای قوی مجریه قادر به اجرای کامل قانون نبوده اند. هر چند شاید قوانین به روز رسانی نشده ویا دارای ضعف است اما همان قانون ضعیف هم در اجرا با مشکلات بسیاری روبرو بوده است. در کنار این داستان باید نگاهی به سوابق انقلابی مجریان وسهمیه های ورودی آنان جهت استخدام به دستگاه‌های زیر مجموعه دولت داشته باشیم.

ممنوع التصویر شدن روسای قوا باعث بروز آسیب های بسیاری در مقام اجرا گردیده است. دولت هایی که موید یکدیگر نبوده اند وبرادرانه و مشفقانه امور جاری را از هم تحویل نگرفته اند.

با شعار ایران، آبادی وعمران می آیند و بقولی ویرانه ای بدهکار را تحویل می‌گیرند.

 به گفته دولت سیزدهم در شرایطی امور را بدست گرفته اند که با حجم شدید بدهی های دولت قبل مواجه شده اند و دولت دوازدهم مدعی است در طول فعالیت خود بدهی وافت شاخصه های اقتصادی نداشته است!

جهت در ادوار انتخابات به همین شکل بوده است. نمایش خرابه های ناشی از سوء مدیریت ویا بیان دستاوردهای بادآورده.

اینکه در چند روز گذشته منتهی به ۱۶ آذر از دانشگاهیان دعوت می‌شود در حوزه طرح وبرنامه واجرا به دولت کمک کنند ووارد میدان شوند، شعاری نخ نماست، چرا در انتخاب اعضای کابینه باید از افراد شاخص حوزه دانشگاه دعوت شود.

در چهار دهه گذشته شعار تخصص وتعهد مکمل هم بوده اند هر چنددراین مدت غیر متخصص های بدون تعهد، عهدار اموری شدند که نباید.

بطور مثال مجلس در انتخاب وزراء نه تخصص را ملاک قرار می‌دهد نه تعهد را. اگر فرد تعهد داشته باشد بدون تخصص نباید مسؤولیتی را قبول کند واگرملاک وزیر شدن تعهدوتقواست باز هم امور باهم سازگار نخواهد شد چرا که عالم بدون عمل مانند زنبور بدون عسل است.

ما امروز به متخصصینی نیاز داریم که در پرتو شایسته سالاری ونه سیاست بازی عهددار مسوولیت هایی مهم کشوری شوند تابا ارائه طرح وبرنامه وتاریخ آغاز وپایان پروژه ها را شناسنامه دار کنند.

بدون تعارف باید گفت شش دوره شورایی، یازده دوره مجلس و سیزده دوره ریاست جمهوری بدون برنامه وهدف مشخص ودستاوردهای قابل گزارش طی شد. این در حالی است که در ارائه برنامه هفتم توسعه در مانده ایم وناچار برنامه ششم توسعه را تمدید و بودجه سال ۱۴۰۲ را با ملاحظاتی وبرمبنای آن تعریف خواهیم کرد.

احزاب کادر سازی مناسبی در این مدت نداشته اند و مهره ها را فله ای می چینند. فهم قدرت سیاسی به نوبه خود یک اولویت برای تشکیلات حزبی است که متاسفانه لحاظ نمی شود.

مثلا وزیر نفت وزیرمسکن می‌شودوبدون اعتبار روانه میدان ساخت چهار میلیون واحد مسکونی می شود. واحدها و عده هایی که زیر ساخ لازم را ندا ند و هیچ فکری برای تامین زمین آن نشده است.

بنظر می رسد برای تصدی پست های دولت باید فرض ضمانت نامه های سنگینی را مد نظر قرار دهیم. مثل انتخاب پیمانکاران که حتما باید قدر و توانمند باشند. هم هزینه کنند هم سود منطقی بردارند. والبته در قبال عدم وفای به عهد مجازات شوند.

سالهاست می گویند دولت پول ندارد و پروژهای عمرانی بسیاری زمین گیر شده اند. پروژه‌هایی که برای اجرا وبهره برداری تاریخ تولید وانقضا ندارند وشاید تکمیل بسیاری از آنها برای امروز وفردا فاقد توجیه باشد.